Verhalen over one direction

dit maakt me aan het huilen: [: 

Someday One Direction gaan om te komen tot een einde. Op een dag toen ik kinderen en kleinkinderen hebben, zullen mijn kleinkinderen lees het nieuws en zij zullen zeggen: 'Oma, (een als de jongens overleden). Wie is hij? ' Dan ben ik ga in mijn kamer en in mijn spullen te kijken, cd's, ik zet ze op en tranen begint te vloeien uit mijn ogen. Ik zal kijken naar duizenden tijdschriften, hun foto's, dat stukje papier, dat struikgewas dat bracht mij zoveel geluk, ik bekijk hun video's, lees hun boeken ... Ik herinner me van de dag, toen ik haar ontmoet, de dag dat ik hun ogen zag, haar, hun glimlach, hoorde hun stemmen ... Ik herinner me de dag dat ik voor het eerst hoorde What Makes You Beautiful. Ik herinner me al gevechten die ik had met haters, alle Directioners die ik ontmoet heb via internet ... Ik herinner me Wil Nando's, toms, Toy Story en Dimples. De eerste keer toen ik naar hun concert ... De tranen die ik huilde .. Ik zal de eerste keer toen ik een jaar zag in de maak, hun video's niet vergeten ..., voelde ik me zo dicht bij hen .. Pride, passie, liefde, al hun leren ... Zoveel herinneringen, zoveel dromen, zoveel emoties zal tot Mij komen, terwijl tranen zullen vallen. Mijn oren zullen zich herinneren schreeuwen op het concert, mijn verwachtingen. Ik herinner me dat One Direction me houdt. Ik herinner me elke zin, al hun fouten. Dan mijn kleinkinderen zullen komen en ze zullen vragen wat is er gebeurd? Ik zal glimlachen en zeg tegen hen: 'deze jongens waren de eerste jongens die ik ooit heb liefgehad. Ze heeft me geleerd dat dromen uitkomen en die afstand is geen probleem voor de liefde, dat vriendschap het meest BELANGRIJK VOOR, leerden ze om mensen te helpen in nood, zij mij geleerd dat we allemaal mooi zijn. Hoeveel het me pijn doet, ik ben blij omdat dat de mens in de hemel en voor de eerste keer dat hij is rond de engelen, zoals hij is en ze allemaal. "Ik zal kijken door het raam en zeggen:" tot ziens Louis, Harry, Niall, Liam, Zayn. Ik zal altijd van je houden en ik zal nooit, nooit vergeten 

 

in het ENGELS

this makes me cry :[

 Someday One Direction are going to come to an end. Someday when I'll have children and grandchildren, my grandchildren will read the news and they will say 'Granny, (One if the boys died). Who is he?' Then I'm gonna go in my room and look at my stuff, CDs, I'll switch them on and tears will begin to flow from my eyes. I'll look at thousands of magazines, their pictures, that piece of paper, that thicket which brought me so much happiness, I'll watch their videos, read their books... I'll remember of the day when I met them, the day when I saw their eyes, hair, their smiles, heard their voices... I'll remember the day when I first heard What Makes You Beautiful. I'll remember al fights I had with haters, all Directioners who I met over the internet... I wil remember Nando's, TOMS, Toy Story and Dimples. The first time when I went to their concert... The tears which I wept.. I will remember the first time when I watched A Year In The Making, their videos..., I felt so close to them.. Pride, passion, love, all their learning... So many memories, so many dreams, so many emotions will come to me while tears will falling. My ears will remember screaming on the concert, my anticipations. I'll remember that One Direction love me. I'll remember every sentence, all their mistakes. Then my grandchildren will come and they'll ask what happened? I will smile and say to them, 'these boys were the first boys I have ever loved. They taught me that dreams come true and that distance isn't problem for love, that friendship is most inportant, they taught to help people in need, they taught me that all of us are beautiful. How much it hurts me, I'm happy because that man is in heaven and for the first time he is around the angels, like he is and they all are. "I will look through the window and say: "goodbye Louis, Harry, Niall, Liam, Zayn. I will always love you and I will never, ever forget you"

 

De tranen van One Direction

 Verhaal door mij! pik het niet heb er had voor gewerkt!

fotoaanpassen



 

'Lieverd, rustig maar...' suste mijn moeder toen ze me zag zitten op het krakende stoeltje in de woonkamer. Tranen stroomden over mijn wangen, stoppen deden ze niet. 
'Ik... wil niet dood, mama,' fluisterde ik zachtjes. Ik veegde met mijn mouw langs mijn ogen, proberend om de tranen tegen te houden, zonder enig succes. Mijn moeder's ogen stonden verdrietig, maar ze vermande zich.
'Je gaat niet dood, Harry, het komt allemaal goed...' Ik knikte, ook al geloofde ik er niks van. Natuurlijk kwam het niet goed. Morgen zou de boete zijn en ik wist met honderd procent zekerheid te zeggen dat ik als jongens tribuut zou worden gekozen. Een van de regels luidde: 'Zolang er een bandlid van One Direction leeft, zou diegene worden gekozen als tribuut uit zijn District.' Dit jaar gold die regel eigenlijk alleen voor mij, de andere jongens waren de voorgaande jaren al aan de beurt geweest. Ik was de jongste van het stel, dus op logische wijze ook als laatste aan de beurt. Louis, Zayn, Liam en Niall waren allemaal verdwenen. Niemand wist of ze nog leefden, niemand wist waar ze waren, ze verdwenen gewoon plots uit de arena. Zou dat mij ook overkomen? Een klein glimlachje ontstond op mijn gezicht toen ik dacht dat ik ze dan misschien wel zou zien. Maar dat verdween al gauw weer uit mijn gedachten toen ik bedacht dat ze misschien niet eens meer leven.
Een luide snik klonk door ons kleine huisje.
'Niet huilen, niet huilen...' probeerde mijn moeder me te troosten. Ze had wel gelijk, met huilen schoot je niks op en bovendien had ik heel de dag al lopen janken... Ik knikte kort. Nogmaals veegde ik mijn mouw langs mijn gezicht en gek genoeg hielp het dit keer wel om de tranen te stoppen. Mijn moeder sloeg een arm op me heen en drukte me stevig tegen haar aan. Ik legde mijn hoofd op haar schouder en zo verstreken er wat minuten. 
De stilte in huis werd abrupt verstoord door mijn zus die vrolijk thuiskwam met wat bloemen in haar handen. Terwijl ze neuriënd de bloemen in een vaasje stopte, stak ze haar hand naar ons op en zwaaide ze kort.
'Hoi Gemma, hoe was je dag?' vroeg mijn moeder vriendelijk. Blijkbaar was mijn zus vergeten dat de boete morgen was, wat ook wel vreemd is, want niemand in heel Panem vergeet dat. Maar mijn zus is anders dan andere. Gemma is altijd vrolijk, altijd. Of in ieder geval, ze is een optimistisch persoon. Ze kon iedereen opvrolijken met haar vrolijke stemming, maar ook gewoon door te glimlachen. Gemma was bijzonder en ik zag haar als mijn grote voorbeeld. Ik was dan ook heel trots op haar als mijn zus, maar helaas kon ze de laatste tijd niks doen om mij op te vrolijken. Mijn humeur was al dagen-, zelfs jarenlang verpest door die jaarlijkse Spelen. Ik haatte het zo vreselijk. Het ergste was dat heel Panem moest aanzien hoe mensen werden vermoord of overleden aan de vreselijkste dingen. De rillingen liepen ervan over mijn rug.

Op dat moment kwam mijn vader binnenlopen. Hij begon meteen te zeuren over het vreselijke werk in de mijnen en adviseerde mij dat ik er nooit moest gaan werken. Gelukkig voor hem zou dat ook nooit gebeuren, ik zou binnenkort toch wel dood gaan...

 

Gemma, Harry, we gaan eten,' werd er door mijn moeder door ons huisje geroepen. Ik sloeg de dekens van mij af - ik had even een dutje gedaan - en zette mijn voeten op de krakende, houten vloer. Een koude bries kwam me tegemoet, aangezien het raam openstond en ik net onder mijn warme dekens vandaan kwam. Ik gleed met mijn hand door mijn haren en probeerde het een beetje in model te krijgen. Daarna liep ik vermoeid naar de keuken, waar mijn ouders en zus al aan tafel zaten. 'Alsjeblieft,' zei Gemma vriendelijk toen ze mijn bord had opgeschept. Niet dat we veel voedsel hadden, maar het blikje soep dat ik vanochtend bij de As had gekocht en de verse muntthee (Gemma had vanmiddag de muntblaadjes meegenomen) waren wel heel lekker. 

'We hebben nog wat brood,' mompelde Anne, mijn moeder, en ze stond op. Ik nam nog een slok van de muntthee en keek toe hoe ze een sneedje brood verdeelde over ons vieren. Het was niet veel, maar dat was ik wel gewend. Er was amper voedsel te krijgen als je in de Laag in District 12 woonde. 

'Ik ben nog even buiten,' deelde ik mee en deed daarna mijn dunne jasje aan. Even later trof ik James, één van de weinige die mij niet haatte en dan ook een goede vriend van me was, aan bij onze vaste plek, bij een dikke boom in het parkje. Het park was zoiets als het Weiland, alleen was dit wel toegankelijk voor de inwoners. Hoewel ik moest bekennen dat James en nog een vriend van hem wel eens illegaal gaan jagen in de bossen bij het Weiland, vandaar dat we af en toe iets meer te eten hebben dan normaal. James neemt dan bijvoorbeeld een eekhoorn voor ons mee, zodat ik die kan inruilen voor wat te eten in de As of we houden het gewoon zelf, natuurlijk. 'Hé man,' zei James en we deden onze speciale groet. Soms verveelden we ons zo dood dat we begroetingen gingen bedenken, hoe bedoel je verveling? Maar ja, alles beter dan in de mijnen werken, zegt mijn vader altijd. 
James begon een langdradig verhaal over wat hij had meegemaakt vanochtend, maar ik was niet echt aanwezig. Mijn gedachten lagen bij de Spelen. Morgen zou de boete zijn en ik was bloednerveus. Natuurlijk wist ik wat er ging gebeuren, maar diep in mijn hart hoopte ik dat het mij niet zou overkomen.
'Hé, gaat het wel?' vroeg James bezorgd, toen hij opmerkte dat ik niet echt luisterde. 'Wat is er?'
Ik hield mijn schouders op, liever praatte ik er niet over. 
'Je kan het me altijd vertellen hè, daar zijn we vrienden voor,' zei James glimlachend en ik knikte. Ik zou niet weten wat ik zonder hem zou moeten, vooral nu zowat heel Panem haat op mij had. 
Alle haat op One Direction werden nu op mij gelegd, aangezien Niall, Louis, Zayn en Liam verdwenen waren. Er ontstond een brok in mijn keel toen ik daar over nadacht.
'Het is gewoon... Ja, die boete, ik kijk er niet echt naar uit,' mompelde ik uiteindelijk.
'Niemand eigenlijk...' Ik keek James schuin aan. Niemand keek er naar uit, dat weet ik, maar voor mij was het nog wel wat erger. Ik zou dood gaan en heel Panem zou het kunnen zien.
'Oh, sorry man. Ik was het even vergeten,' zei hij schuldig en ik toverde een kleine nepglimlach op mijn gezicht. Waarschijnlijk zou het de laatste keer zijn dat ik hem zou spreken, dus we konden er beter maar iets leuks van maken. Ik zuchtte even diep en deed mijn best om de gedachten over de Spelen uit mijn hoofd te krijgen.
'Harry?'
Ik keek op naar James die zijn handen in zijn nek had gelegd en met gesloten ogen begon te praten. Ik mompelde iets wat op een 'ja' moest lijken.
'Het goed allemaal goed.'
Verrast keek ik hem aan, maar hij had nog steeds zijn ogen dicht.
'Denk je?' mompelde ik en fronste mijn wenkbrauwen.
'Nee, ik weet het.'
Ik grinnikte kort. Zo was James, bijna altijd positief en proberend om je op te vrolijken. Wat zou hij goed bij mijn zus passen, zeg.
'Dank je,' antwoordde ik. Hij had eindelijk zijn ogen geopend en ik keek hem glimlachend aan. 'Je bent een goede vriend, weet je dat?'

Hij glimlachte. 'Jij ook van mij.'

 

Ik lag in bed, al voor zo'n zes uur. Het werd al bijna ochtend, gokte ik, aangezien ik wat vogels hoorde fluiten. Heel de nacht heb ik geprobeerd om in slaap te komen, maar zonder enig succes. Het lukte me gewoon niet, ik bleef maar denken aan die stomme boete van morgen - of eigenlijk van vandaag. 
Uiteindelijk sloeg ik mijn deken van me af en stapte ik uit bed. Het was vroeg in de morgen en ook al was ik heel erg moe, van slapen kwam nu toch niks. Ik trok een simpel shirt en een spijkerbroek aan en waste mijn gezicht met het water uit de vijver - in de Laag hadden we geen douche, kraan of bad. 'Goedemorgen lieverd,' zei mijn moeder vriendelijk en ze drukte haar lippen op mijn wangen. Ze wreef een beetje door mijn haar en ik schudde het gelijk heen en weer, zodat het weer goed zat.
'Hi mam,' zei ik en liet me neervallen op een stoel. 
'Wil je wat brood?' vroeg ze en ik knik kort. Mijn humeur was vandaag niet zo best. Ik was zo chagrijnig als wat en mijn gedachten bleven maar hangen bij één ding, drie keer raden bij wat.
'Alsjeblieft, Harry,' zei Anne en schoof een bordje met twee sneedjes brood voor mijn neus. Twee? Ja, twee, vast om me wat op te vrolijken of zo. Of gewoon omdat ze een hele lieve moeder was. 
Ik glimlachte en begon langzaam mijn ontbijt op te eten. Ik keek op toen ik mijn zus zag en ze ons nors aankeek. Vreemd, Gemma is nooit in een humeurige bui.
'Gaat alles goed, Gem?' vroeg mijn moeder die blijkbaar ook doorhad dat er iets aan de hand was. 
Gemma hield haar schouders op en ik zag iets glinsteren bij haar linkeroog. Huilde ze nou? Mijn zus huilde nooit. Maar ik had gelijk, er rolde heel voorzichtig een klein traantje uit haar ooghoek. 
'Lieverd, wat is er?' vroeg mijn moeder nogmaals.
Gemma zuchtte even diep en perste haar ogen klein. 'Ik... Ik... Harry... Ik wil hem niet kwijt,' mompelde ze en ik zag dat ze rilde. Ik keek haar met grote ogen aan en mijn moeder sloeg haar armen om Gemma heen.
'Ach, meisje toch. Het komt allemaal goed met Harry, toch?' Ze keek mijn kant uit. Natuurlijk kwam het niet goed. Dit zou mijn laatste ontbijt zijn hier aan tafel, één van de laatste keren dat ik mijn familie zou zien (waar was pap eigenlijk? Op de boete had iedereen toch vrij?) en ik had er nou niet echt veel vertrouwen in dat ik niet gekozen zou worden als tribuut. Dus uiteindelijk hield ik maar mijn schouders op. 
Gemma maakte zich los uit mijn moeder's greep en liep naar mij toe. Voor een seconde lang keek ze me aan en daarna sloeg ze stevig haar armen om mij heen. Meer tranen rolden uit haar ooghoeken en ook mijn ogen begonnen vochtig te worden.
'Ik houd van je Harry, ook al heb ik dat nog nooit gezegd, ik houd echt van je,' mompelde mijn zus. Ik keek haar glimlachend aan. Dit was zo lief. 
'Dankjewel Gem, ik houd ook van jou,' mompelde ik en ze drukte me nog steviger tegen zich aan. 

Geschrokken lieten we elkaar los toen mijn vader's stem door het huis klonk. Hij vroeg verbaasd wat hier aan de hand was, maar toen hij onze betraande gezichten zag versnelde hij naar ons toe. Ik was ondertussen opgestaan en keek Gemma aan. Mijn vader was nooit bezorgd of iets in die richting, maar vandaag was alles anders. Mijn moeder kwam ook aanlopen en sloeg, net als mijn vader, haar armen om mijn zus en mij heen. Even keek ik ze verbaasd aan, maar daarna genoot ik van het heerlijke familie-moment. Ik zou ze zo erg missen in de arena, zo vreselijk erg...

 

Harry, ben je klaar?' hoorde ik mijn moeder's stem klinken. Ik knikte, maar toen ik besefte dat ze dat niet kon zien, aangezien ik in mijn kamer was, riep ik snel dat ik klaar was. Ik liep naar de woonkamer waar mijn ouders en zus al stonden te wachten. 'Let's go,' zei Gemma en ik knikte. Met z'n vieren liepen we het plein op, waar al best veel mensen stonden. Ik voelde de zenuwen in mijn onderbuik, ze werden met de seconde erger. Ik kon merken dat mijn zus ook aardig nerveus was, zij had natuurlijk ook de kans om getrokken te worden. Vooral omdat ze een aantal keer voedselbonnen had gekocht in ruil voor dat haar naam vaker in de pot voorkwam. Gelukkig was dit haar laatste jaar - ze is 20 - dus als ze dit keer niet getrokken wordt, dan ben ik zo vreselijk blij. Het zou wat zijn als we beide getrokken worden...
Mijn ouders wilde perse dat ik geen voedselbonnen zou nemen, mijn kans was namelijk al veel en veel te groot. 
Er werd omgeroepen dat we op onze plek moesten gaan staan, wat betekende dat alle ouders zich aan de zijkanten moesten verzamelen en de jongens en meisjes apart. Ik kruiste mijn blikken met mijn ouders en liep daarna achter de andere jongens aan. Er waren een paar twaalfjarigen, maar ook van mijn leeftijd of wat ouder. Ikzelf was achttien, nog twee jaar en dan zou ik hier vanaf zijn, dacht ik. Ik zocht mijn zus met mijn ogen tussen de menigte en toen ik haar uiteindelijk gevonden had keken we elkaar glimlachend aan. Ze mimede met haar lippen 'good luck' en ik stak mijn duim omhoog, daarna kwam Effie Prul het podium op.
Eerst hield de burgemeester een hele toespraak en werd de film die ze elk jaar laten zien afgespeeld. Daarna begon Effie met haar praatje en zei ze 'may the odds be ever in your favor' voordat ze in de pot met jongensnamen graaide. Maar ze hield abrupt haar hand eruit toen de burgemeester wat in haar oor fluisterde.
'Ja, dat is waar ook. Alle jongens hebben geluk,' begon ze en ik keek haar verbaasd aan. '... want de bekende regel luidt nog steeds: "zolang er een bandlid van One Direction leeft, zou diegene worden gekozen als tribuut uit zijn District." En dat betekend dat de jongenstribuut voor District 12 dit jaar is... Harry Styles!' 
Ik sloeg met mijn ogen naar de grond, terwijl er om mij heen luid geklapt werd. De jongens die naast me stonden deden een stap opzij, zodat de weg naar het podium vrij kwam. Ik keek om mij heen, zoekend naar de ogen van mijn moeder. Toen ik die gevonden had zag ik haar verdrietig kijken. Ik beet op mijn lip en liep dan langzaam naar het podium, waar Effie Prul me feliciteerde. Serieus, feliciteert? Voor wat? Om te ervaren hoe het is om vermoord te worden terwijl heel Panem kan toekijken?
Ik besloot maar om een nep glimlach op te zetten, want uiteindelijk zou ik op tv komen en ja... 
'En dan nu het meisje dat ons District gaat vertegenwoordigen!' ging Effie verder. Ik staarde naar de grond en duimde dat Gemma niet gekozen wordt. Effie zei weer haar Engelse, bekende zinnetje en las daarna de naam voor.
'Rose Hampton,' zei ze en ze keek rond in de menigte. Ik zag dat er ruimte ontstond rondom een blondharig meisje van rond de vijftien en ze mij verschrikt aankeek. Ik beet op mijn lip en keek haar bezorgd aan. Ze kwam het podium oplopen en frummelde aan haar nagels. Ze nam, net als ik, plaats op de kruk op het podium en onze blikken kruisten even. Daarna ging Effie verder met haar toespraak en was het afgelopen. 
Ik moest eerlijk zijn, ik hield ervan om in het middelpunt te staan. Dat was al zo met One Direction, maar de laatste tijd was dat nogal negatief. Met The Direction Games moest ik District 12 gaan vertegenwoordigen, geen haar uit mijn krullende bos die daaraan dacht. Ik zou proberen te overleven voor mijn familie en mijn beste vrienden; Louis, Niall, Zayn, Liam en James. Heel mijn District haatte mij, dus waarom zou ik uberhaupt de eer aan hen schenken? Ik schudde snel die gedachten weg, waar dacht ik in godsnaam over na? Ik zou het toch niet overleven. Waarschijnlijk zou ik sterven van de honger of de kou of misschien wel worden vermoord door de Beroeps...

One Direction, een vijftal jongens die zich nog maar kort geleden hebben gevormd als een band in het Noord-Amerikaanse Panem. Ze leven allemaal in een ander district, maar uiteindelijk hebben ze elkaar toch leren kennen via een schoolproject. Ze lijken een perfect leven te hebben; het aantal fans groeit, ze geven kleine concerten aan hun districten en de vriendschap tussen de jongens wordt steeds beter. Niemand lijkt problemen te hebben met de band, op president Snow na. Volgens hem ruïneren ze heel Panem. Hij verzint roddels en leugens over de jongens en verspreidt die over het hele land. 'Ze zijn dieven, criminelen, verraders...' Alles werd geloofd. Bovendien werd de haat tegen de band zo groot dat de naam van de Spelen werd veranderd. The Direction Games heet het nu. De regels zijn hetzelfde, behalve dat uit district 1 (Louis), 3 (Liam), 4 (Niall), 8 (Zayn) en 12 (Harry) de bandleden van One Direction moeten deelnemen als jongens tribuut. 

Dit jaar is het de vijfde keer dat The Direction Games gehouden wordt en de jongste van het stel is aan de beurt. Hij is de enige die de band nog zou kunnen redden, als de andere leden nog leven... Niemand weet wat er in de arena met ze gebeurd is, ze verdwenen gewoon uit het niets. Waar zijn ze gebleven? Leven ze uberhaupt nog wel? Niemand weet het, maar Harry Styles is de enige die voor antwoorden kan zorgen; door 'simpelweg' te winnen. Heel Panem (inclusief Harry) weet dat dat vast en zeker niet gaat lukken, Harry komt namelijk uit district 12 en heeft weinig ervaring. Als hij tijdens de weken in het Capitool ook nog eens wordt uitgesloten van de rest van de tributen wordt het hem te veel. Gelukkig ontmoet hij een meisje die zijn hart veroverd, maar er kan er maar een de winnaar zijn...Zal het Harry Styles lukken om deze Spelen te winnen of zal One Direction voorgoed verdwenen zijn? 

Dit Verhaal is van mijn vrindin!!!

Liam Payne

'Ach joh, maak je niet druk. Het maakt niet uit, alhoewel... het zal niet meer hetzelfde zijn zoals het eerst was.' zei Chanel met een pijnlijk gezicht.
'Dat weet ik.' zei ik en ik slikte. 'Is er misschien iets Chanel? Iets wat ik niet heb opgemerkt of zoiets? Je houdt je namelijk wel erg op de achtergrond deze dag. Normaal waren we pas net wakker of je was alweer bij ons.' zei ik en ik wachtte af op wat ze zou zeggen en óf ze wel wat zou zeggen.
'Nee, er is niets hoor. Ik dacht gewoon, laat ik jullie wat meer tijd geven voor jullie zelf. Anders gaan jullie me nog beschouwen als zo'n irritant meisje die afhankelijk is van jullie en dat wil ik niet.' zei ze snel en ze glimlachte vluchtig.
Ik knikte even en er viel een ongemakkelijke stilte. Toen schraapte ik mijn keel en ik vroeg: 'Waarom was Zayn hier vanochtend?'
'Zayn... was hier om te praten.' begon ze voorzichtig en ik schudde even mijn hoofd. 
'Over wat dan?'
'Jou.' zei ze en ze beet op haar lip.
'Waarom zouden jullie over mij willen praten?'
'Gewoon... waarom je het ineens zei?'
'En daarom wou Zayn met jou praten? Weet je zeker dat er niet meer was?' vroeg ik.
'Nou... hij leek wel op zoek te zijn naar iets. Maar ik heb hier echt niets te verbergen.' zei ze open en ik knikte. Ze leek echt heel eerlijk te zijn, maar waarom zou Zayn denken dat ze een plan had om mij meer pijn te doen? 
'Trouwens, ik keek net naar die foto,' begon ik en ik wees naar de foto van haar en Daniëlle, 'wie is dat andere meisje?' vroeg ik.
Ze keek me even verbaasd aan. 'Dat is Daniëlle. Heb je die foto nog nooit eerder gezien dan?' vroeg ze.
'Nee, hij viel me nu pas op. Wie was Daniëlle van je?'
'Een vroegere vriendin. We hebben nu nauwelijks contact meer.' zei ze en ze keek spijtig naar de grond. 'Ze was een goede vriendin van me, tot ze besloot dat haar vriendje belangrijker was dan haar vriendin.' zei ze toen een beetje knarsetandend.
'Ze heeft je verlaten vanwege een jongen? Is dat wat je nu zegt?' vroeg ik.
'Dat is wat ik zei.' bevestigde ze met een grote zucht.
'En daardoor is jullie vriendschap kapot gegaan?' vroeg ik en ik was opgelucht dat Daniëlle en Chanel geen vriendinnen meer waren, maar aan de andere kant, het zou erg ongemakkelijk zijn als Chanel en Daniëlle in één kamer zouden zijn, want dat zou nog wel gebeuren, dacht ik. 
'Nou ja, ik vergeef haar wel. Het is al een tijd geleden en het is dus het verleden en dat kan je niet veranderen hè?' zei ze en ze glimlachte.
Ik knikte maar wat. Na een tijdje had ik er genoeg van om een nep-glimlach op te zetten en ik zei dat het tijd was om te gaan. Daarna was ik zowat haar huis uit gevlucht. Ze had niets prijsgegeven over een eventueel plan. Natuurlijk niet, als ze al een plan had, zou dat een plan zijn tegen mij, dus ze zou sowieso nooit iets tegen mij zeggen over een plan.

Ze zei wel dat ze niets te verbergen had en dat ze het raar vond dat Zayn dat wel dacht. Dat bevestigde mijn gevoelens ook weer dat Zayn dingen in zijn hoofd haalde die niet waar waren.

Liam Payne
Gisteren vertelde Zayn me over een plan wat Chanel zou hebben om mij pijn te doen, maar of ik dat moest geloven? Ik wist niet wat ik moest geloven. Ik zou Zayn heel graag willen geloven, maar Chanel liet ook helemaal niets merken, dus kon ik niet honderd procent vertrouwen geven aan Zayn. En dan nog Daniëlle... Vast reageerde ze zo wantrouwend(?) toen ze de naam Chanel hoorde, omdat ze dus vriendinnen waren. 
Dat één zo'n gebeurtenis mijn hele hoofd op hol kon brengen, dat had ik echt nooit gedacht. Nu was er al van alles gebeurd doordat ik het had gezegd tegen Chanel. Eerst een afwijzing, dan meteen Daniëlle in de discotheek, daarna Zayn met zijn beschuldigingen en dan die foto. En dat in twee dagen. Twéé dagen.
Ik zuchtte en ik besloot naar de anderen te gaan. Vandaag zouden ze bij Louis zitten, dat hadden we gisteren nog afgesproken voor iedereen vertrok. 
Ik trok mijn jas aan en pakte mijn autosleutels. Daarna sloot ik de deur achter me en daarmee hoopte ik ook dat ik voor even alle drama kon buitensluiten en in mijn huis kon laten. Ik stapte mijn auto in en ik reed weg naar Louis' huis, het was ongeveer een uur of twee rijden, maar dat had ik er voor nu wel voor over. Ik had gisteren namelijk ook ruim twee uur moeten rijden om voor nood naar Zayn toe te moeten gaan. Dan kon dit ook nog wel. 

'Liam! Je bent wel gekomen. We dachten al dat je niet zou komen, dat zei je toch gisteren?' vroeg Louis enthousiast aan mij.
'Ja, maar ik had me bedacht. But, be happy that i'm here!' zei ik en ik lachte.
Even later zag ik Niall en Harry aan komen stormen en Niall spreidde zijn armen om me een knuffel te geven en nam daarbij Harry en Louis mee in de knuffel waarna we met een vaart op de grond terecht kwamen. Ik kreunde en duwde ze van me af. 'Niall, was dat nou nodig?' vroeg ik en ik wreef pijnlijk over mijn hoofd.
'Sorry.' piepte hij met een klein stemmetje en hij kwam ook omhoog. 'Ik had nog een best zachte landing.' merkte hij op en ik rolde even lachend met mijn ogen.
'En hoe zou dat komen? Jij lag boven op iedereen.' zei Louis en hij deed alsof hij ongelooflijk veel pijn had.
'Jij lag anders ook niet onderop, Lou.' zei Harry en hij duwde iedereen weg bij de deur en sloot die. 'So... and what's next?' vroeg hij luid. 
'Spelletje!' gilde Louis en hij leek zijn pijn in een klap vergeten te zijn. 
'JA!!' vielen Niall en ik hem lachend bij. Harry grinnikte en haalde zijn schouders op.
'Waar blijft Zayn trouwens? Hij zou toch ook komen?' vroeg Niall ineens en ik zweeg meteen.
'Die kwam later. Hij had het gisteren laat gemaakt of zoiets? Hij komt over een uur of twee dacht ik.' antwoordde Louis. 
'Oké en heb je trouwens eten?' vroeg Niall en hij keek smekend naar Louis.
'Hoe komt het dat je zo'n grote maag hebt? Je bent zo'n klein mannetje.' grapte ik en Niall keek me verontwaardigd aan.
'Mijn maag leegt zich gewoon snel. Ik heb een supermaag!' zei hij.
'Ja en je maag kan geen minuut zonder eten?' zei Harry en hij plofte neer op de bank. 
'No! Food is my everything!' riep Niall zowat hysterisch uit en toen rende hij naar de keuken en deed alle kasten open, op zoek naar eten. 
'Niall... Als je chips wilt, dat ligt in de bijkeuken. Niet daar.' zei Louis droog en meteen zag je een Niall voorbij rennen, de andere kant op richting de bijkeuken, wat een komisch gezicht was waardoor we weer begonnen te lachen. 

Toch maar een goed idee om hier naartoe te gaan. Het was altijd gezellig hier en even geen Chanel, Daniëlle en Zayn hier.

Liam Payne
Ik hoorde de bel gaan en ik zag Louis opstaan om open te doen. Even later hoorde ik de stem van Zayn en ik beet even op mijn lip.
'Liam?' hoorde ik Harry vragen en ik keek op. Harry keek bezorgd naar mij.
'Ja?' vroeg ik en ik keek hem afwachtend aan.
'Is er iets gaande tussen jou en Zayn?' vroeg hij scherp en ik schudde gauw mijn hoofd, misschien iets te gauw. 'Wat is er aan de hand? Ik merkte het al eerder. Sinds jij met Chanel had gepraat, merkte ik het al een beetje.' ging Harry erop door.
'Er is niets. Je hebt het je verbeeld.' mompelde ik en ik staarde naar het bordspel dat op de tafel stond. 
'Als er niets was, dan had je niet zo down gekeken toen de bel ging.' mengde Niall zich bij het gesprek en ik keek hun met een waarschuwende blik aan.
Ze keken me niet-begrijpend aan. 
'Hello guys!' begroette Zayn ons luid en toen leken Harry en Niall te begrijpen waarom ik hun zo aankeek. 
Louis en Zayn kwamen bij ons aan tafel zitten en Zayn keek me even aan, maar ik wendde mijn gezicht van hem af, waardoor ik weer de blikken van Harry en Niall op me gericht kreeg. 
In een onverwachte beweging schoof ik mijn stoel naar achteren en ik stond op. 'Ik ga even frisse lucht halen.' zei ik en ik liep met een gehaaste pas richting de hal en pakte daar mijn jas. Ik deed de deur open en ik stapte naar buiten. Ik gleed zowat uit door het gladde sneeuw wat al langzaamaan ijs aan het worden was doordat het vroor. Snel herpakte ik me en ik liep het tuinpad af van Louis' huis en liep de straat uit. 

Zachtjes hoorde ik voetstappen steeds dichterbij komen, het gekraak van sneeuw dat tegen elkaar gestampt werd door voetstappen kon je horen en een regelmatige en luide ademhaling mengde zich tussen alle geluiden. Ik keek over mijn schouder en ik zag Harry aan komen rennen.
Wist Harry soms ook iets? Het zal maar niet te hopen zijn. 
'Liam! Wacht even.' zei Harry en met een zucht stopte ik met lopen en ik draaide me helemaal om. Harry kwam met een beetje slippen tot stilstand voor mij en hij legde zijn handen op mijn schouders. 'En nu ga jij me vertellen wat er met jou en Zayn aan de hand is. Zayn zei iets over Chanel, dat het daar om ging?' zei Harry.
'Fijn dat hij dat heeft gezegd. Jullie moeten je niet hiermee bemoeien.' zei ik bot en Harry keek me weer met een onderzoekende blik aan.
'Ik heb het hem gevraagd, net zoals ik jou had gevraagd wat er aan de hand was. Zayn zegt tenminste iets. Kom op Liam. We proberen jullie alleen maar te helpen en het is als lid van een vriendengroep niet fijn als er twee ergens mee zitten en in stilte een soort van gevecht met elkaar houden en er verder niemand over vertellen hoor.' preekte Harry me. 
'Dus jullie weten nu wat er aan de hand is tussen Zayn en mij? Fijn, dan hoef je het toch niet meer aan mij te vragen?' sprak ik hem tegen en ik rolde even met mijn ogen.
'Nee, ik wil het van jouw kant horen, Liam.' zei Harry, nu op een geïrriteerde toon.
'Misschien wil ik het niet vertellen en misschien is er ook gewoon niets aan de hand.' zei ik.
'Kom op, doe niet zo kinderachtig Liam.'
'Ik doe niet kinderachtig. Jij zegt toch ook niet alles?'
'Laat maar. Ga je mee terug?' en daarmee gaf Harry het op om mijn deel van het verhaal te horen wat hij half van Zayn te horen had gekregen.
'Als jullie er niet over beginnen vind ik het goed.' zei ik met een diepe zucht.

'Is goed.' zei Harry, maar aan zijn blik kon ik zien dat hij het hier niet bij liet zitten.

Liam Payne
Het was stil toen ik samen met Harry binnenkwam. Ik beet weer op mijn lip en ging toen op mijn plek zitten waar ik voorheen ook zat. Ik merkte dat Zayn de hele tijd mijn aandacht probeerde te trekken, maar ik negeerde hem en probeerde hem zo min mogelijk aan te kijken. De sfeer was omgeslagen van gezellig naar ongezellig en je kon de spanning duidelijk tussen ons voelen.
'Kom op jongens. Ik kan er niet meer tegen!' zei Niall ineens vanuit het niets. 'Schud elkaar de hand en voilà, probleem opgelost.'
'Zo eenvoudig is het niet, Niall. We hebben niet eens ruzie.' mompelde ik.
'Waarom doen jullie dan zo vreemd?' vroeg Louis.
'Het is Chanel hè?' mengde Harry zich er ook bij in.
'Heeft Chanel dan iets met Zayn?' vroeg Niall verbaasd en hij keek ons allemaal vragend aan.
'Nee, dat heb ik niet.' zei Zayn knarsetandend en hij keek mij met samengeknepen ogen aan en toen zuchtte hij hoorbaar.
'Waarom was je dan gisterochtend bij Chanel?' vroeg ik. Ik wist eigenlijk dat ik allang al het antwoord daarop had, maar ik wou het nog een keer horen, misschien dat ik dan wist of hij zat te liegen of niet, ik wist het niet.
'Dat heb ik je al gezegd, Liam.' zei Zayn.
'Ik ben het vergeten.'
'Niet hier.' zei hij toen.
'Waarom niet. Mogen zij het niet weten?' vroeg ik en ik wees naar Louis, Niall en Harry.
'Jawel... nee, niet.. niet nu.' hakkelde Zayn en hij stond op en trok me mee naar de gang. 
'Zayn. Laat me los.' zei ik hard en ik rukte me los van Zayn.
'Ik moet je spreken.' siste hij ineens fel en hij deed de deur open en duwde me naar buiten, zodat de anderen ons niet zouden horen.
'Zayn, ik ga terug naar binnen. Heb je dan geen idee hoe koud het hier buiten is?' zeurde ik en ik sloeg mijn armen over elkaar heen en keek hem kwaad aan.
'Oké, Liam. Ik zal het dan even snel uitleggen.' zei hij en hij keek me met een waarschuwende blik aan, die me vertelde dat hij het niet toeliet dat ik nu weg zou gaan. 'Die Daniëlle van jou is bevriend met Chanel. Én, wat Daniëlle betreft weet ik zonet nog niet of die wat met Chanels plan te ma-.'
'Hoe wist jij dat Daniëlle de vriendin was van Chanel?' onderbrak ik hem.
'Dat heeft Chanel me verteld toen ik bij haar was. Maar, ik weet dus net of Daniëlle wat met Chanels plan te maken he-.'
'Wat heb je nog meer gehoord, aangezien je me niet alles verteld en dingen achterwege laat. Misschien zijn het wel dingen waardoor ik je wel geloof?'
'Ze hebben dagelijks contact. Ik weet niet wat jij van Chanel hebt gehoord?'
'Wacht, wacht, wacht. Daniëlle en Chanel zijn uit elkaar gegroeid, doordat Daniëlle een vriendje had die zij boven Chanel verkoos.'
'Gelogen, Liam. Dat heeft ze verzonnen. Ze hebben nog dagelijks contact.'
'Heeft ze je dat verteld of heb je het zelf gezien? Als ze het heeft verteld, heeft ze misschien wel tegen jóú gelogen.'
'Verdomme Liam, zie je dan niet hoe erg je eraan toe bent dankzij Chanel? Je gelooft je vriend niet eens die nog eerder met je bevriend was dan dat je was met Chanel. Wat is er gebeurd? Heeft Chanel je zo erg in de macht? Is dat het? Dan hoef je niet bij mij aan te komen als Chanel je toch wel pijn heeft gedaan. Ik heb je gewaarschuwd, blijf bij Chanel én Daniëlle weg. Dat is wat ik je zeg. Maar het doet er blijkbaar allemaal niet toe, want je gelooft me toch niet.' tierde Zayn en hij liep woedend terug naar de deur en bonkte erop tot de deur open werd gedaan. Later ging de deur open en hij liep snel naar binnen. Even later kwam hij weer naar buiten met zijn jas aan en zijn autosleutels in zijn handen. Ik zuchtte. Misschien had Zayn wel gelijk? Hij zou anders toch nooit zo boos worden en geïrriteerd, omdat ik hem niet geloofde? Misschien moest ik wel uit de buurt van Chanel én Daniëlle blijven.

Chanel Desarrol
Ik wist het, ik was kinderachtig. Om wraak te nemen en dat wel op iemand die je vriend was, voor wie je er zou moeten zijn in plaats van hem pijn te doen. Ik wist dat ik fout bezig was, maar op de een of andere manier kon ik nooit stoppen zodra ik ergens mee begonnen was. Mijn plan was dan wel uitgedacht, er zaten grote gaten tussen, het was een klein plannetje dat veel tijd in beslag nam. Ik had er andere mensen voor nodig en die moesten ook nog eens meewerken. Mijn eerste plan, ja ik had er al meerdere bedacht, was dat ik Liam zou afwijzen, iemand anders erop zou sturen en dan vervolgens om zijn liefde te gaan smeken om hem te breken in miljoenen kleine stukjes. Hier was ik ook mee begonnen, maar begon later in te zien dat dit niet het beste plan ooit was. Ik moest met iets anders komen, ik mocht nu niets meer opschrijven. Dat was uit voorzorg voor Zayn weer hier aan zou kloppen en mijn huis weer zou gaan doorzoeken.
Het enige wat ik nu wist, was dat ik een ander plan zou moeten verzinnen, ik zou niet met mijn oude plan doorgaan. Ik had Daniëlle gezegd dat het plan afgelast was, maar zij wou dat niet geloven. Logisch dat ze dat niet wou, ik laste niet zomaar plannen af. Maar om mij nu nog steeds niet te geloven? 
Ik zuchtte even. Misschien waren er wel meerdere gevoelens in het spel. Ik had gemengde gevoelens waardoor het plan misschien niet zou lukken, waardoor het niet wilde lukken op de manier zoals ik het wilde. Het gevoel dat ik Liam eigenlijk geen pijn wilde doen, maar aan de andere kant had ik het plichtsbesef dat ik het móést doen. Dat plichtsbesef maakte dat ik niet kon stoppen, ik moest doorgaan, maar dan op een andere manier. Een andere weg zou ik moeten zoeken. Misschien een weg waardoor ik Liam minder pijn zou kunnen doen.
Het lag gewoon ingewikkeld. Ik kon het niet uitleggen. Je moest gewoon in mijn schoenen hebben gestaan en alles mee hebben gemaakt wat ik had meegemaakt. Dan pas zou je het kunnen begrijpen. En misschien dan zelfs niet.

2 jaar geleden, in de winter. Het gelach van de spelende kinderen op het ijs vulden mijn oren. Ik wreef met mijn handen over elkaar heen om ze warm te houden en ik blies wolkjes uit. Naast mij stond mijn vriend en hij wreef over mijn arm heen om me warm te houden. Het was namelijk ongelooflijk koud buiten. 
'Chanel? Zullen we terug gaan? Dan nemen we thuis een mok warme chocolademelk en warm je lekker op.' zei hij glimlachend en hij gaf me een kusje op mijn kruin. 
Ik knikte. 'Goed idee.' zei ik en ik glimlachte even. Daarna liepen we terug richting mijn huis en toen we steeds dichter in de buurt kwamen bij mijn huis, des te nerveuzer hij werd. 'Wat is er?' vroeg ik bezorgd.
'Het is niets.' wuifde hij het weg.
'Ik zie het aan je. Vertel het me?' probeerde ik en hij zuchtte.
'Ik vertel het je als je thuis bent.' zei hij vastberaden en hij zette er een punt achter, zodat ik zweeg.
Ik perste mijn lippen op elkaar en ik kreeg het steeds kouder, gelukkig was mijn huis in zicht en had ik een aangenaam vooruitzicht. 

'Chanel?' begon hij weer op dezelfde manier als toen we buiten stonden bij de ijsbaan. Ik keek hem vragend aan, maar had zo'n voorgevoel dat dit niets goeds te betekenen had.
'Ja?' zei ik twijfelend.
'Ik maak het uit. Ik heb echt een hele leuke tijd met je gehad, maar ik heb iemand anders. Het ligt niet aan jou ma-.'
'Waag het niet om die zin uit te spreken!' zei ik ineens fel. Vanbinnen voelde ik me in tweeën gescheurd. Een steek door mijn hart die niet meer te helen was. De tranen prikten achter in mijn ogen, maar ik moest me groot houden. Op het laatste moment dat we samen hadden, mocht hij niet inzien hoe zwak ik kon zijn. Ik wou toegeven aan mijn verdriet die me ineens overspoelde, maar het mocht niet. Ik moest ertegen vechten.
'Ik meen het, Chanel. Het ligt niet aan jou, het ligt aan mij. Ik heb toch een ander gevonden.' zei hij en hij keek me spijtig aan.
'Ik dacht dat je van me hield.' zei ik knarsetandend. Ik beet even op mijn lip en toen sloeg ik de deur voor zijn neus dicht. Ja, hij stond nog buiten en ik stond al binnen, dus dat kon ik doen. Eenmaal toen de deur dicht was, gleed ik tegen de deur aan naar beneden en de tranen stroomden over mijn wangen. Het was de eerste keer dat ik zo gedumpt was, maar ik was nog in de onwetendheid dat ik hier elke keer weer mee te maken zou hebben. Iedere keer dat ik voor een jongen viel, dumpte hij me, gewoonweg omdat ik niet goed genoeg was en hij had een ander meisje gevonden. Ik was gewoonweg een scharrel. Voor iedere jongen die ik tegenkwam. Keer op keer. Ik viel in herhaling. Het mocht niet weer gebeuren en ik moest er een eind aan maken. En ik was er van overtuigd dat ik er een eind aan zou kunnen maken door iemand anders pijn te doen voor ik er pijn van had.

En weer was het deze keer niet gelukt. Ik zou weer in herhaling vallen, voor zover het zich kon herhalen. Het was waarschijnlijk mijn lot. En ja, het klonk melodramatisch en het klonk alsof ik gek was, wat misschien ook wel het geval was, als ik het vanuit een ander oogpunt zou zien, zou ik dat ook hebben gezegd. In mijn ogen was alles logisch en ik had het idee dat niemand mij ooit zou begrijpen.

Liam Payne
Nadat Zayn boos naar huis was gegaan, liep ik langzaam naar binnen en negeerde de blikken die ik kreeg van de jongens. 
'Ik eh.. denk dat ik ook zo maar weg ga.' zei ik en ik zag Harry met samengeknepen ogen naar me staren, Louis keek me met een half open mond aan en Niall had zijn ogen gericht op de grond. 'Sorry van net.' verontschuldigde ik me en ik wou Louis' huis uit lopen, tot ik werd tegengehouden door Harry. Natuurlijk.
'Wacht. Je moet het ons uitleggen. Waarom hadden jullie zo'n ruzie over of Chanel te vertrouwen of zo is en over ene Daniëlle? Wat is dit allemaal? Wat houden jullie voor ons verborgen?' gooide hij er in één keer uit.
'Je wist het toch al van Zayn?' mompelde ik onwillig.
'Hij heeft ons het niet helemaal verteld. Alleen de grote lijn waarschijnlijk.' viel Louis Harry bij. 
Ik slikte even. 'Is het goed als het een andere keer uitgelegd wordt? Ik heb er nu geen zin meer in en mijn hoofd staat er niet naar.'
'Dat snappen we, maar we denken dat je het anders nooit gaat uitleggen. Wij willen hier niet niet buiten staan. Jullie zijn onze vrienden en we willen niet dat we uit elkaar vallen door dat stomme geval met jou en Zayn en waarschijnlijk ook met Chanel en ene Daniëlle.' zei Niall en ik zuchtte. Ik begreep hun, maar om het uit te leggen? Ik wist zelf niet eens precies wat er nu allemaal aan de hand was. 
'Ik snap het jongens, maar ik heb er nu echt geen zin in. Ik beloof het jullie, ik vertel het jullie.' verzekerde ik hen toen en ik draaide me terug naar de deur en toen liet ik ze achter. Ik voelde hun blikken in mijn rug prikken, maar ik probeerde het te negeren. De deur opende ik en ik stapte de koude buitenlucht weer in. Toen de deur achter me in het slot viel, zuchtte ik en ik sloeg mijn ogen ten hemel. 'Laat het ze vergeten...' prevelde ik zachtjes en toen stapte ik mijn auto in. De radio deed ik keihard aan en ik zette mijn koplampen aan. De motor startte en ik zette de auto in zijn achteruit. Koppeling op 1 en toen reed ik weg. 
Ik dacht nog wel dat het gezellig zou kunnen worden, maar zodra Zayn binnen was gekomen, was de sfeer omgeslagen en liep het allemaal eigenlijk kut.

Een schel geluid van het toeteren van auto's, lieten me opschrikken uit mijn gedachten en ik gooide mijn stuur meteen om toen ik merkte dat ik half over de streep reed met mijn auto. Mijn hart klopte voor die paar seconden in mijn keel en ik voelde het warm worden van de inspanning. Vervolgens moest ik mezelf kalmeren en overtuigen dat er niets was gebeurd en dat ik daar blij mee moest zijn. Ik sloot voor een seconde mijn ogen en haalde diep adem. Toen concentreerde ik me weer op het verkeer, maar mijn gedachten dwaalden toch weer af.
Wat als ik was aangereden door een auto? Dan was ik hoogst waarschijnlijk gewond geraakt of dood geweest, alleen door mijn rijden, door de dingen die zich afspeelden in mijn hoofd. Ik had geen idee waarin ik mezelf had gewerkt, of beter gezegd, waarin Chanel me had ingewerkt. Eergisteren was het gebeurd en nu al leek het alsof Zayn en ik altijd al ruzie hadden gehad, alsof ik al eeuwen niet meer met Chanel had gepraat en dat was allemaal door één domme zin van mij in werking gezet. Het deed me pijn en als dit Chanels plan was geweest om me volledig af te scheuren van mijn vrienden en om me pijn te doen, dan was het haar goed gelukt. Zo'n meisje en zo'n brein, als het allemaal haar plan was geweest dan. Dat zou je haast niet geloven als je haar zou zien.

Liam Payne
Ineens overspoelde vermoeidheid me en het maakte dat ik geen zin meer had om me te bewegen, maar om de auto op de weg te houden, moest ik met tegenzin mijn armen en benen in beweging brengen. Ik keek uit het raam en zag dat het al begon te schemeren buiten. De hemel was bedekt met grauwe wolken waar elk moment regen uit kon vallen en de temperatuur was nog erger gedaald richting er nulpunt dan het al was. De thermometer stond nu op twee graden boven nul. Behoorlijk koud dus. 

Eindelijk was ik dan weer thuis. Even checkte ik mijn mobiel en zag dat ik iets van tien keer was gebeld. Drie keer door Harry, twee keer door Niall en drie keer door Louis. Dan was er nog eentje van Daniëlle en van... Zayn. De jongens zou ik nu niet terugbellen en Daniëlle, daar had ik nu even geen zin in. 
Ik legde mijn mobiel weg en ik trok mijn jas uit. Zodra ik die had opgehangen, liep ik richting boven. Mijn kamerdeur deed ik open en het eerste wat ik zag, was dat al mijn lades open waren getrokken en hier en daar lagen wat papiertjes op de grond. Ik fronste en ik raapte wat blaadjes op. Ik keek wat voor een blaadjes het waren en ik schoof de lades weer dicht. Wie was hier geweest? Niemand had de sleutels van mijn huis.
Ik legde de laatste blaadjes neer op mijn bureau en keek mijn kamer door. Mijn oog bleef haken bij een briefje op mijn nachtkastje. Eerder, het was een envelop. Met krullerige letters was er mijn naam: Liam Payne, op geschreven. Ik liep naar het kastje, pakte de envelop en ik ging zitten op mijn bed.
Ik zuchtte even en probeerde het handschrift te herkennen van de envelop, want hetgeen wat erin zat, was getypt.

Beste Liam,
Je zult ongetwijfeld al dingen hebben gehoord van Zayn die over mij gingen. En waarschijnlijk zou je het niet geloofd hebben en vervolgens zou Zayn gefrustreerd zijn, goed geraden?
Ik moet je helaas zeggen dat het wel waar is, ik was inderdaad van plan om iets tegen jou te doen, maar ik besefte dat ik daar niet mee door kan gaan, het doet mij pijn, al had ik gedacht dat dat niet het geval zou zijn. 
Daniëlle had er ook mee te maken, ik had gelogen over wat de relatie tussen mij en Daniëlle betreft, we zijn goede vriendinnen, doen zowat alles voor elkaar. Maar verwijt Daniëlle niets, ik heb alles uitgedacht. 
Een paar dagen geleden had ik met mijn oorspronkelijke plan willen stoppen, maar Daniëlle wou geen afstand van je doen, wat ik enerzijds ook wel begrijp. Je bent een fantastische jongen en dat is ook een reden waarom ik jou geen pijn kan doen, ik kan jou niet diezelfde pijn laten voelen als ik die elke keer weer opnieuw heb gevoeld. Zo harteloos ben ik dan ook weer niet, al zou je het waarschijnlijk wel hebben gedacht.
Ik moet je vertellen, Zayn had het snel door wat mijn plan betreft, had jij ook iets gemerkt en heb je het met je koppige hoofd geweigerd om te geloven dat ik ooit tot zoiets in staat zou zijn geweest?
Maar met deze brief wou ik je gedag zeggen, dat ik heb genoten van onze vriendschap en dat je een hoop ellende (hoop ik) bespaard wordt. Ik wens je niet hetzelfde toe wat mij ooit is aangedaan.
Liefs,
Chanel Desarrol


Vol ongeloof las ik deze brief. Dus Zayn had gelijk, Chanel was wel degelijk van plan om iets met mij te doen, maar ze had het niet doorgezet. En wat ik uit deze brief kon halen, was dat het een afscheidsbrief was, eentje voor altijd.
Dan alsnog bleef de vraag in mijn achterhoofd: Waarom was mijn kamer doorzocht op iets waarvan ik niet wist wat?

 

Maak jouw eigen website met JouwWeb